Ksiądz Prymas przychodził do klauzury razem z „Ósemkami”.

Pewnego razu na odchodnym mówi:

- No Matko, no to ja zostawiam, może Matka chce przyjąć te moje panny.

Na to przeorysza:

- No proszę bardzo.

Ksiądz Prymas się uśmiechnął. I p. Marysia również.

Bywalcem warszawskiego Klasztoru był p. Czesław, nazywany popularnie „Czesidłem”. Był to biedny człowiek, na którym w czasie wojny przeprowadzono w obozie koncentracyjnym doświadczenia, po których pozostał upośledzony.

Znał Księdza Prymasa z jego odwiedzin w Klasztorze. Kiedyś spotkał go gdzieś na ulicy, podbiegł do niego, ukląkł i prosił o  błogosławieństwo. Jako że była to jakaś mocno nieodpowiednia chwila, próbowano go odsunąć. Na to pan Czesław wykrzyknął:

„To największy Pasterz największego barana swojego nie poznaje?”