Stefan Wyszyński przychodzi na świat w Zuzeli nad Bugiem, na pograniczu Mazowsza i Podlasia, jako drugie dziecko w rodzinie rolników Stanisława (organisty miejscowej parafii) oraz Julianny z d. Karp. Tego samego dnia zostaje ochrzczony w parafii Przemienienia Pańskiego.

Matka umiera gdy Stefan ma 9 lat.

Ma liczne rodzeństwo: siostry Anastazję, Stanisławę i Janinę, brata Wacława oraz przyrodnią siostrę Julię i brata Tadeusza.

Kardynał Stefan Wyszyński zostaje beatyfikowany podczas uroczystej Mszy św. w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.

Papież Franciszek podpisuje dekret zatwierdzający cud za wstawiennictwem kard. Stefana Wyszyńskiego, otwierając tym samym drogę do jego beatyfikacji.

Papież Franciszek podpisuje dekret o heroiczności cnót kard. Stefana Wyszyńskiego.

Pośmiertnie zostaje odznaczony Orderem Orła Białego.

Rozpoczyna się proces beatyfikacyjny prymasa Stefana Wyszyńskiego, którego diecezjalny etap zostaje zamknięty przez prymasa Józefa Glempa 6 lutego 2001 r.

Badania lekarskie wykazują śmiertelną chorobę nowotworową. 16 maja przyjmuje sakrament namaszczenia chorych. 22 maja ostatni raz występuje publicznie otwierając obrady Rady Głównej Episkopatu Polski.

28 maja w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego o godzinie 4:40 Prymas umiera. Trumna zostaje wystawiona w Domu Arcybiskupim, a następnie przeniesiona do kościoła seminaryjnego przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

31 maja odbywają się uroczystości pogrzebowe na Pl. Zwycięstwa, a ciało zmarłego zostaje złożone w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie.

Wspiera powstanie NSZZ „Solidarność”, pełni rolę mediatora między „Solidarnością”, a władzą komunistyczną. Z jego inicjatywy w styczniu 1981 r. dochodzi do historycznej wizyty przedstawicieli „Solidarności” u Ojca Świętego w Rzymie.

Stoi na czele Komitetu Honorowego w trakcie trwania I pielgrzymki Jana Pawła II do ojczyzny.

Prymas uczestniczy w inauguracji pontyfikatu papieża Jana Pawła II.

Z inicjatywy m.in. światowej Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej kandydatura kardynała zostaje zgłoszona do Pokojowej Nagrody Nobla.

Przewodniczy uroczystościom milenijnym na Jasnej Górze i uroczystemu oddaniu narodu w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w Polsce i w świecie.

Podpisuje się pod listem Episkopatu Polski do biskupów niemieckich, w którym znajdują się słowa: „przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. W jego konsekwencji władze odmawiają mu paszportu i nie uczestniczy w obchodach milenijnych w Kościele powszechnym odbywających się w 1966 r. w Rzymie.

Aktywnie uczestniczy w obradach Soboru Watykańskiego II, opowiada się m.in. za wprowadzeniem języków narodowych do liturgii.

Tworzy i przeprowadza program Wielkiej Nowenny, przygotowującej wiernych do obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski. W jej ramach inicjuje m.in. cykliczne pielgrzymki stanowo-zawodowe na Jasną Górę połączone z peregrynacją po parafiach kopii obrazu Czarnej Madonny.

Powołuje Instytut Prymasowski Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie.

Doprowadza do zawarcia nowego, korzystnego dla Kościoła tzw. małego porozumienia z władzami, na mocy którego m.in. przywrócono w szkołach lekcje religii oraz zwolniono z aresztu i internowania wszystkich biskupów, a z obozów pracy siostry zakonne.

25 września 1953 r. późnym wieczorem zostaje aresztowany w Domu Arcybiskupów Warszawskich. Przez trzy następne lata jest przetrzymywany w kolejnych miejscach odosobnienia: w Rywałdzie, Stoczku Klasztornym, Prudniku Śląskim i klasztorze sióstr Nazaretanek w Komańczy. Jest stale inwigilowany i przesłuchiwany.  

16 maja 1956 r. pisze w Komańczy tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu, będących odnowieniem królewskich ślubów lwowskich Jana Kazimierza w ich 300-setną rocznicę, które zostają odczytane 26 sierpnia 1956 r. na Jasnej Górze przez bp. Michała Klepacza. 28 października 1956 r. na fali odwilży zostaje zwolniony z internowania i powraca do Warszawy.

Wystosowuje do władz słynny memoriał Non possumus, sprzeciwiający się dekretowi, który m.in. zobowiązywał duchownych do składania ślubowań na wierność Polsce Ludowej, a władzom PRL przyznawał prawo do obsady i znoszenia stanowisk duchownych w Kościele.

Zostaje wyniesiony do godności kardynalskiej.

Wobec groźby eliminacji Kościoła i katolicyzmu z życia publicznego, z inicjatywy Prymasa rozpoczynają się systematyczne rozmowy z rządem, które doprowadzają do zawarcia 14 kwietnia 1950 r. porozumienia normującego pozycję Kościoła, katolików i ich praw religijnych w państwie.

Przewodniczy Radzie Głównej Episkopatu Polski oraz Konferencji Plenarnej.

2 lutego odbywa się ingres w Gnieźnie, a 6 lutego ingres w Warszawie. Prymas Wyszyński w drodze z Gniezna do Warszawy szczęśliwie unika zamachu przygotowanego na niego przez funkcjonariuszy UB.

Zgodnie z życzeniem umierającego Prymasa Augusta Hlonda, papież Pius XII mianuje Stefana Wyszyńskiego Arcybiskupem warszawsko-gnieźnieńskim i Prymasem Polski.

Jest biskupem w Lublinie, jednocześnie ordynariuszem diecezji i kanclerzem KUL, daje się poznać jako wielki kaznodzieja. Od maja 1946 r. jest stale inwigilowany przez funkcjonariuszy UB. Jest członkiem wielu ważnych komisji Konferencji Episkopatu Polski, a we wrześniu 1947 r. w imieniu Episkopatu Polski przygotowuje ważny list pasterski, poddając krytycznej ocenie politykę wyznaniową komunistów.

W wieku 45 lat otrzymuje nominację od papieża Piusa XII na biskupa lubelskiego, zostając najmłodszym członkiem Episkopatu Polski.

12 maja przyjmuje sakrę biskupią na Jasnej Górze z rąk Prymasa kard. Augusta Hlonda.

Po zakończeniu wojny powraca do Włocławka, gdzie reaktywuje Wyższe Seminarium Duchowne, zostaje jego rektorem i jednocześnie zaczyna pełnić funkcję proboszcza w kilku odległych od siebie parafiach. Rozpoczyna wydawanie pisma diecezjalnego „Ład Boży” oraz „Kroniki Diecezji Włocławskiej”.

Obejmuje kierownictwem duchowym grupę młodzieży żeńskiej skupionej wokół Marii Okońskiej, tzw. „Ósemki”, która po wojnie wspiera Wyszyńskiego na kolejnych etapach kapłańskiego życia (od 1957 r. jako Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej, Matki Kościoła).

Jest kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach, gdzie przebywa u ks. Władysława Korniłowicza oraz należy do konspiracji wojskowej i cywilnej. Jest również kapelanem AK Okręgu Kampinoskiego, a w czasie Powstania Warszawskiego pracuje w szpitalu polowym w Laskach. W ramach podziemnego uniwersytetu prowadzi wykłady i tajne nauczanie dla młodzieży.

Jest wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, pełni rolę redaktora naczelnego miesięcznika „Ateneum Kapłańskie” (lata 1932 – 1939).

Od 1938 r. zasiada w Radzie Społecznej przy Prymasie Polski.

Wolne chwile poświęca na kierowanie Chrześcijańskim Uniwersytetem Robotniczym, organizuje Katolicki Związek Młodzieży Robotniczej, tworzy sieć Katolickich Uniwersytetów Ludowych oraz jest znanym działaczem Akcji Katolickiej.

Odbywa długą podróż naukową po Europie w celu obserwacji rozwoju katolickiej myśli społecznej, której zwieńczeniem jest praca pt. Główne typy Akcji Katolickiej za granicą.

Studiuje na Wydziale Prawa Kanonicznego oraz na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomiczno – Społecznych na  Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

22 czerwca 1929 r. uzyskuje doktorat z prawa kanonicznego broniąc pracę na temat Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły. W okresie studiów działa społecznie m.in. w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” oraz „Bratniej Pomocy”.

Jest klerykiem Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. 3 sierpnia 1924 r., w dniu swoich 23 urodzin, przyjmuje święcenia kapłańskie we włocławskiej bazylice katedralnej. 5 sierpnia odprawia Mszę prymicyjną w kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze i po kuracji, odbytej z powodu choroby płuc, w październiku zostaje wikarym przy katedrze włocławskiej. Równocześnie pełni obowiązki redaktora pisma „Słowo Kujawskie” i prefekta szkolnego.

Uczy się w Liceum św. Piusa X we Włocławku (Niższe Seminarium Duchowne), gdzie w 1920 r. zdaje maturę. Już w wieku 16 lat postanawia wstąpić do stanu duchownego.

Po wybuchu wojny uczy się w Łomży w Prywatnej Siedmioklasowej Szkole Handlowej, gdzie działa także w Harcerstwie.

Po ukończeniu szkoły powszechnej jest uczniem gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. W 1913 r. przyjmuje sakrament bierzmowania w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Andrzejewie.

Przystępuje do I Komunii Świętej w kościele św. Bartłomieja w Andrzejewie.