"Dzieje powołania [Jadwigi Jarochowskiej] przedstawiały się całkiem niezwykle. Jako młoda dziewczyna, mając 18 lat, wstąpiła do Karmelu lwowskiego. (...) Postulantka musiała jednak opuścić mury klasztoru [z powodu choroby kręgosłupa] z tą wszakże nadzieją, że jeśli dojdzie do skutku fundacja w Warszawie, będzie mogła ponowić swoją próbę". Rzeczywiście, przy poparciu o. Prowincjała, wstąpiła do klasztoru w Warszawie w 1943 r. w wieku 58 (sic!) lat. W 1944 r., w czasie Rzezi Woli, dzięki znajomości języka niemieckiego uratowała Wspólnotę oraz kobiety i dzieci chroniące się w Klasztorze...

"O powrocie do ruin warszawskich na razie nie można było marzyć, toteż Ojciec Prowincjał, Józef Prus, kazał urządzić dla nas prowizoryczny klasztorek w parterowym domku folwarcznym we wsi Paczółtowice w pobliżu Czernej pod Krakowem".

"Gdy 25 października 1944 roku wysiadłyśmy wreszcie na końcowej stacji, to jest w Krakowie, bolesny widok uderzył nasze oczy. Umęczeni, zbiedzeni ludzie spali pokotem na zabłoconej podłodze, a urzędnik niemiecki, na wpół pijany, wywodził przed nami żale na swój los. Udałyśmy się do klasztoru naszych sióstr przy ul. Kopernika 44. I można się domyślać radości tego powitania".

"Wreszcie dyrekcja fabryki otrzymała nakaz, aby Karmelitanki zwolnić. Żegnano nas przyjaźnie, a my z ogromną radością pakowałyśmy swoje bardzo skromne tobołki podróżne. W drodze powrotnej, na dworcach spotykałyśmy się tu i ówdzie z objawami przychylności".

s. Maria od Ducha Św. (Jarochowska)

z Kroniki Karmelitanek Bosych w Warszawie:

"W Polsce nie zapomniano o nas. Ks. Arcybiskup Adam Sapieha interweniował u władz niemieckich, a o. Marek Martinez de la Fuente, Hiszpan, karmelita bosy, u konsula hiszpańskiego. Poszukując nas, dotarł aż do Berlina".

Neckarsulm

KRAKÓW